Panufnik-Dworska Ewa

Artystka urodziła się w Warszawie (1936). Studiowała na Wydziale Ceramiki w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych) we Wrocławiu. Dyplom pod kierunkiem prof. Julii Kotarbińskiej, 1963. Uprawia rzeźbę ceramiczną i rysunek. Od 1966 roku eksponuje prace na wystawach w kraju i za granicą. Mieszka i tworzy we Wrocławiu.

Zdjęcia prac: K. Kuzborska

Rysunki

"Twórczość Ewy Panufnik-Dworskiej jest zjawiskowa, nie tylko wtedy, kiedy wyraża się kapryśną kreską, mglistą smugą barwy, ale też - a może jeszcze bardziej - kiedy przybiera cielesną postać rzeźby. Twórczość Ewy Panufnik-Dworskiej jest zjawiskowa, bowiem łączy ten świat z tamtym, a czas obecny z czasem minionym. Jej wyobraźnia ożywia martwe, uczłowiecza roślinne, ucieleśnia duchy i przenika materię. Ewa wierzy w cudowność świata i widzi ją wszędzie, również, a może przede wszystkim, w rzeczach drobnych - to może być muszla, gałąź, ptak na gałęzi, chmura nad ptakiem na gałęzi, gest czułości emanujący z przytulenia dwóch głów. Ewa swoją sztuką opowiada właśnie o tej cudowności świata, studiuje jej przejawy, drąży istotę i to w rzeczach najmniejszych - strzępach, skrawkach, ułamkach, gdzie ona kumuluje się i intensyfikuje" - fragment artykułu Zofii Gebhard.

Całość na stronie: Teksty o sztuce

Paweł Miszewski - Ewa Panufnik-Dworska

Miękki modelunek głowy zbrutalizowany jest przez naturalną, chropowatą ceramiczną fakturę. Dzięki temu gładkość nie jest banalna, a światło, które się na niej zatrzymuje, rozpryskuje się setkami cząsteczek, tworząc optyczną mgiełkę, coś jakby ciało astralne rzeźby. Głowy żyją swoim własnym życiem, raz powołane do istnienia, nie są w nim bierne, wykrzywiają się i pączkują, tworząc całe klony, uchwycone w biologicznej ewolucji. (...)

Źródło:
Wiadomości Kulturalne nr 28, 4 grudnia 1994

Zbigniew Makarewicz - Salon artystyczny¹

Ewa Panufnik-Dworska reprezentuje pewną grupę ceramików z wykształcenia, którzy weszli na teren rzeźby. Pozostała ona przy ceramicznym tworzywie i realizuje w nim cykl subtelnie modelowanych głów, skojarzonych z różnymi formami naturalnymi, jak np. muszle. Klimat tych kameralnych dzieł ma w sobie coś z pozbawionego drapieżności surrealizmu. Jej rzeźb nie da się zaliczyć do wymienionych nurtów, ponieważ sposób kształtowania dzieła czy manifestowania swojej postawy, pozwalałyby na objęcie i tego rodzaju rzeźby ramami konstruktywnej orientacji. Ale przecież nie samo spełnianie podstawowych wymogów sprawności warsztatowej (ceramika daje zapewne dodatkowe utrudnienie) mogą mieć zastosowanie. Być może, ten typ subtelnej i spokojnej kameralnej rzeźby nie ma zbyt wielu zwolenników wśród rzeźbiarzy, i możemy go traktować jako ewenement. To zaś, co właściwe dla tych rzeźb, można określić jako pozaosobiste, jakby samoistne zaistnienie tych form bez próby ingerowania w ich idealne powierzchnie. Rzeźby te zamykają się w doskonałe skorupy, chroniące nieodgadnione wnętrze.

Zofia Gebhard - Doskonałość formy (fragment artykułu)

(...) Twórczość Ewy Panufnik-Dworskiej jest zjawiskowa, bowiem łączy ten świat z tamtym, a czas obecny z czasem minionym. Jej wyobraźnia ożywia martwe, uczłowiecza roślinne, ucieleśnia duchy i przenika materię. (...) Ewa szkicuje kształty, przymierza kompozycje, powtarza lub zmienia układy, robi to tak długo, aż znajdzie ten jedyny właściwy gest, tę jedyną właściwą proporcję, ten jedyny właściwy rytm, o który jej chodzi. Jest twórcą świadomym - wie, co chce osiągnąć, i jej wybory nigdy nie są przypadkowe. Nie improwizuje, nie eksperymentuje, nie poszukuje nowych środków wypowiedzi, ale - jak dawni mistrzowie - z pełnym zaufaniem do własnych umiejętności, w oparciu o nie starą się osiągnąć jakość wyrazu, do której dąży - jakość i jasność wyrazu, moc, emanację. Jej rysunki, jej rzeźby mają odniesienia realne, ale nie są realistyczne - umowność, uproszczenia, stylizacja nadają im charakter ogólny, ponadczasowy, metafizyczny.

Całość: Teksty/Doskonałość formy

Udział w wystawach zbiorowych, wystawy indywidualne

• 2001 - Ceramika - III nagroda w konkursie na dzieło ceramiczne
• 1999 - Wystawa Rysunek, grafika, Galeria Na Odwachu, Wrocław
• 1999 - II nagroda, wystawa pokonkursowa Prace na papierze, malarstwo, gwasz, technika mieszana, towarzysząca Raportowi o Rozwoju Społecznym - Polska '99 pod auspicjami ONZ, Muzeum Ptaków Wilanów
• 1997 - Wystawa Źródła Wolności, Galeria W Pasażu, Wrocław
• 1997 - III Biennale Małych Form Malarskich, Toruń
• 1997 - II Triennale Autoportretu, Radom
• 1996 - Wystawa Świat sztuki Ewy i Jacka Dworskich. Rysunek, rzeźba, medal. Muzeum Medalierskie, Wrocław
• 1992 - Wystawa Kontynuacje, Wrocław
• 1990 - Wystawa Ujęcia. Rysunek, rzeźba, malarstwo. Ewa Panufnik-Dworska, Jacek Dworski, Ewa Dworska-Kopycińska. BWA Wrocław
• 1988 - Okręgowa Wystawa Plastyki 88, Wrocław
• 1986 - I Triennale Rysunku, pod patronatem Tadeusza Kupisiewicza, Kalisz
• 1980 - Wystawa Środowiska Wrocławskiego, Poznań
• 1980 - Wystawa indywidualna Rysunek i rzeźba, Galeria Spojrzenia, Wrocław
• 1980 - Międzynarodowa Wystawa Ceramiki, Faenza
• 1979 - Okręgowa Wystawa Prezentacje, Wrocław
• 1978 - Wystawa Artyści Środowiska Wrocławskiego, Lipsk
• 1978 - Międzynarodowa Wystawa Sztuki Ceramicznej, Monte Carlo
• 1977 - Okręgowa Wystawa Prezentacje, Wrocław
• 1976 - Wystawa Sztuki Wrocławskiej - XXX-lecie ZPAP, Wrocław
• 1974 - Okręgowa Wystawa Prezentacje, Wrocław
• 1969 - Wystawa Sztuki Użytkowej, Wrocław
• 1969 - Wystawa Polskiej Sztuki Użytkowej, Warszawa
• 1969 - Okręgowa Wystawa Sztuki Użytkowej, Wrocław
• 1968 - Wystawa Poplenerowa Rzeźby i Form Ceramicznych, Wrocław
• 1967 - Wystawa Poplenerowa Rzeźby i Form Ceramicznych, Wrocław
• 1967 - II nagroda zespołowa, Konkurs Rzeźbiarski Place Dolnego Śląska
• 1966 - III Plener Dolnośląski, Wrocław

Z cyklu: Istoty z wyobraźni, Gorący profil, inspiracja: wybuch wulkanu na Kamczatce, Wrocław, grudzień 2001

Artykuły o sztuce Ewy Panufnik-Dworskiej

• Zofia Gebhard - Zjawiskowa sztuka
• Zofia Gebhard - Doskonałość formy
• Paweł Miszewski - Ewa Panufnik-Dworska

 ..........................................
¹⁾ Makarewicz Zbigniew: Od portretu Antoniego Mehla do antropoidów Christosa Mandziosa. Wrocławska rzeźba figuralna w latach 1945-1999 [w:] Figuracja w rzeźbie polskiej XIX i XX wieku, Rocznik Rzeźba Polska, t. VIII: 1996-1997. Wydawnictwo: Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, 1999, str. 90-91.

oprac.©kkuzborska, 2012