Klimczak-Dobrzaniecki Andrzej – 70-lecie
Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki 19 maja obchodzi 70. urodziny. Pochodzi z Prudnika. Malarstwo studiował we wrocławskiej PWSSP. Dyplom zrealizował w czerwcu 1971 roku pod kierunkiem legendarnego Eugeniusza Gepperta, od lat patrona uczelni. W macierzystej uczelni przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej, będąc Rektorem macierzystej Uczelni w latach 1990-1993, i uzyskując w 1994 roku tytuł profesora. Dzisiaj prowadzi w niej dyplomującą Pracownię Malarstwa. Zajmuje się przede wszystkim malarstwem. Jest autorem ok. 80 wystaw indywidualnych, uczestnik ok. 200 wystaw zbiorowych - w Polsce i za granicą (Austria, Chiny, Czechy, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Japonia, Jugosławia, Mołdawia, Niemcy, Rumunia, Słowacja, Turcja, Ukraina, Węgry, Włochy). Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany: m. in.: I Nagroda i Złota Paleta na 27 Międzynarodowym Festiwalu Malarstwa w Cagnes sur Mer (Francja) 1995, Indywidualne Nagrody Ministra Kultury i Sztuki 1988 i 1993. W 2014 r. odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” a w 2011 r. Medalem „Niezłomni” dolnośląskiej Solidarności.
Koncepcja próby retrospektywy jego twórczości i jej prezentacji w Galerii Miejskiej bwa w Bydgoszczy zrodziła się przed dwoma laty. Jest wyborem najważniejszych ok. 250 dzieł z zakresu malarstwa i rysunku począwszy od lat 60. aż po realizacje najnowsze. Bazą wystawy są cykle malarskie: „Wielka wojna”, „Figury”, „Stoły (dom)", „Pejzaż”, „Kolekcje”, „Podróż”, „Epitafia”, „Prawdziwy obraz twierdzy kłodzkiej", „Wiersze" (z największą ilościowo serią „Czeskie wiersze"), „W kratkę". Dość często przenikają się one, łącząc zarówno ideowe jak i stylistyczne cechy. Retrospektywie Klimczaka-Dobrzanieckiego towarzyszy rekapitulacja jego twórczości w malarstwie kilkudziesięciu artystów z różnych ośrodków w kraju, którzy na tę wystawę przygotowali dzieło, zawsze w wymiarze 50x70 cm, odnoszące się do któregoś z jego dzieł, refleksję inspirowaną jego twórczością. To działanie, które określam umownie „Klimczakowi Dobrzanieckiemu - Naród Malarski”.
Pisanie o obrazach wydaje się czymś niedorzecznym. Słowa w kontekście malarstwa pozbawione są sensu, trzeba patrzeć i przeżywać! Ono nie wymaga tłumaczenia. Je się czuje, albo nie. Malarstwo, by zaistnieć wymaga dzisiaj szczególnego wysiłku, heroizmu. Na szczęście istnieją malarze, którzy robią swoje, czyli malują obrazy. Do tej elitarnej grupy należy Klimczak-Dobrzaniecki. Nie musi niczego udowadniać. Nie musi budować teorii, systemów, strategii i ideologii.
Mam pewność, że jego, o szczególnej sile twórczość, jest ważna w pejzażu polskiej sztuki. Poprzez swoją niepowtarzalność i rozpoznawalność jest pełnym jakości oryginalnym przekazem artystycznym. W spektrum aktualnego polskiego malarstwa Klimczak-Dobrzaniecki tworzy dziś jedne z najważniejszych obrazów, o których z przekonaniem mogę powiedzieć, że należą do tendencji nowych, poczętych wcześnie, ale starannie badanych, pielęgnowanych, sprawdzanych, i będących ową sumą doświadczeń w najlepszym tych słów znaczeniu, że należą do wartości nieprzemijających.
Malarstwo Klimczaka-Dobrzanieckiego odnosi się do czegoś autentycznego i ważnego, posiada jakość. Jego obrazy są piękne i kompletne. Ich siła, jeśli to nie tylko moja nie do wytłumaczenia fascynacja, ma moc przenoszenia we wspomnienia. Namalował ileś obrazów, które wzruszają i poruszają. Czyż to nie jest właśnie siła malarstwa? Jest kolor, forma, treść, są poparte warsztatem wartości rudymentarne, i to wszystko jest indywidualne. Doszedł do tego, że to wszystko jest jego, jego konieczności. Malarstwem oddycha. Jego dorobek od dawna cieszy się uznaniem, bo na nie najzwyczajniej zasługuje. To dobre i twórcze malarstwo, choć zapewne nikt nie zdefiniuje przekonująco tego co to znaczy. Wyjątkowe. Ale czegoś jesteśmy pewni albo nie. Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki p/oddaje się przyjemności malowania. Nie „odpadł”, nie „poplątało” mu się, nie zagubił się po drodze, ba, osiągnął specyficzną łatwość malowania, która dobitnie potwierdza, że malarstwo ciągle go cieszy. Udaje mu się fenomenalna sprawa, udaje mu się zachowywać w malarstwie radość dziecka. Zachowuje dziecięcą ciekawość świata. I niech tak zostanie. Tworząc przepiękne, poetyckie obrazy do rozważenia stwarza szansę głębokiego przeżycia czegoś ważnego, pozwala na odnalezienie (choć na chwilę) spokoju świata i skłania do pytań. Jego obrazy są zdecydowanie bardziej intymne niż uniwersalne. Ciepłe, słoneczne obrazy. Świat nie jest nudny. Radość świata jest radością piękna.
Kontemplujmy to, posiadające przestrzeń do interpretacji, malarstwo. Nauczmy się z tych obrazów nieco szczęścia.
prof. Paweł Lewandowski-Palle
***********
Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki Urodził się 19 maja 1946 w Prudniku, w którym znaleźli się jego pochodzący ze Stanisławowa rodzice. Studia na Wydziale Ceramiki i Szkła, a następnie (po reorganizacji struktury Uczelni w 1968 r.) na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby ze Studium Ceramiki i Szkła w PWSSP we Wrocławiu w latach 1965-1971. Malarstwo studiował najpierw przez dwa lata pod kierunkiem doc. Władysława Kamińskiego, a następnie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Gepperta. Rysunek studiował pod kierunkiem Wł. Kamińskiego, st. wykł. Stanisława Zimy, prof. Leszka Kaćmy i prof. Konrada Jarodzkiego.
Malarstwo w powiązaniu z architekturą przez dwa lata studiował pod kierunkiem doc. Alfonsa Mazurkiewicza, a następnie obszar ten przekształcony w 1969 roku na Projektowanie Malarstwa dla Architektury studiował pod kierunkiem doc. Mieczysława Zdanowicza. Grafikę studiował pod kierunkiem prof. Stanisława Dawskiego. W obszernym programie jego kształcenia znajdowały się m.in.: Kompozycja i Liternictwo - pod kierunkiem L. Kaćmy, Perspektywa Odręczna - pod kierunkiem Józefa Hałasa, Technologia Malarstwa - pod kierunkiem Danieli Stankiewicz (konserwatorki, która na początku lat 60. odkryła fałszerstwo „wrocławskiego” Cranacha) a następnie S. Zimy, Technologie Klasyczne w Malarstwie Ściennym i Techniki Malarstwa Ściennego - również pod kierunkiem S. Zimy, Techniki Malarstwa Architektonicznego w Szkle - pod kierunkiem XXX, Techniki Malarstwa Architektonicznego w Ceramice – pod kierunkiem S. Supla. Na przełomie lat 60. i 70. wrocławska uczelnia miała najszerszy obszar kształcenia profesjonalnego artysty malarza. Dyplom z wyróżnieniem z zakresu malarstwa pod kierunkiem prof. E. Gepperta i doc. M. Zdanowicza uzyskał 11 czerwca 1971 r.
Od 1971r asystent w Pracowni Malarstwa i Rysunku prof. E. Gepperta, a po jego przejściu na emeryturę w 1973 r. - prof. Stanisława Rodzińskiego. Od 1981 r. samodzielnie prowadzi Pracownię Rysunku i Malarstwa, a od 1993 roku pracownię dyplomującą. W 1994 r. uzyskał tytuł naukowy profesora. Jest profesorem zwyczajnym. Od 2009 roku prowadzi Pracownię Malarstwa we wrocławskiej ASP. W latach 1997-2011 prowadził Pracownię Malarstwa i Rysunku na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Zielonogórskiego. Promotor kilkudziesięciu prac magisterskich z zakresu malarstwa. Był Rektorem macierzystej Uczelni w latach 1990-1993.
Zajmuje się malarstwem: sztalugowym i ściennym (realizacje we Wrocławiu, Oławie i Polanicy Zdroju), rysunkiem oraz projektowaniem graficznym (plakat i ilustracja książkowa). Autor ok. 80 wystaw indywidualnych, uczestnik ok. 200 wystaw zbiorowych - w Polsce i za granicą (Austria, Chiny, Czechy, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Japonia, Jugosławia, Mołdawia, Niemcy, Rumunia, Słowacja, Turcja, Ukraina, Węgry, Włochy). Najważniejsze Nagrody i Wyróżnienia: m. in.: I Nagroda i Złota Paleta na 27 Międzynarodowym Festiwalu Malarstwa w Cagnes sur Mer (Francja) 1995, II Nagroda „Dolnośląskie Wystawy Sztuki, Ciąg Dalszy - Malarstwo 2004” Galeria „Awangarda” Wrocław 2004, Indywidualne Nagrody Ministra Kultury i Sztuki 1988 i 1993. Laureat siedmiu Nagród Rektora PWSSP/ASP we Wrocławiu (1976, 1979, 1984, 1987, 1990, 2001 i 2008) oraz Grand Prix Wojewody Włocławskiego V Ogólnopolskiej Wystawy „Konteksty Kulturowe” Ciechocinek 1990. W 2015 r. odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” a w 2011 r. Medalem „Niezłomni” dolnośląskiej Solidarności.
Ekspert Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego (2000-2003), członek Państwowej Komisji Akredytacyjnej (2005-2007) i jej ekspert (2000-2010), ekspert Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych (od 2004 r.). Autor ok. 120 recenzji w postępowaniach o stopnie i tytuł naukowy, m.in. 45. profesorskich. Autor trzech recenzji w doktoratach Honoris Causa (Marcus Lüpertz, Stanisław Rodziński - w ASP Wrocław i ASP Katowice). Kurator wystaw, autor tekstów o sztuce, autor recenzji naukowych, członek rad redakcyjnych Pisma Artystycznego „FORMAT” i „Dyskurs”.
Od 1971 roku nieprzerwanie jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków w Okręgu Wrocławskim, gdzie w latach 1976-1980 pełnił funkcję członka zarządu Okręgu.
