Kapłański Jerzy (1949-2023)
30 maja 2023 odszedł od nas uznany i szanowany artysta, wspaniały przyjaciel i kolega, Honorowy Obywatel Wrocławia oraz Gminy Miękinia. W październiku 2023 ukończyłby 74 lata. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Dyplom z zakresu malarstwa zrealizował w Pracowni prof. Zbigniewa Karpińskiego (1975). Zajmował się malarstwem sztalugowym.
Uroczystość pożegnania Artysty odbyła się 6 czerwca 2023 w Kaplicy oraz w Alei Zasłużonych na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu, gdzie Artysta spoczął.
[...] dorobku Jerzego Kapłańskiego nie można – bez narażenia się na śmieszność – zaklasyfikować do jakiegokolwiek kierunku dwudziestowiecznego malarstwa europejskiego. Artysta stworzył bowiem jedyną w tym okresie nową szkołę portretu. Po tym wszystkim, czego wcześniej dokonał Rembrandt, Velazquez, co osiągnięto w obrazowaniu twarzy w Renesansie i Baroku, nie tylko zresztą w malarstwie, lecz również w rzeźbie – wydawać się mogło to niemożliwością. [...] Jerzy Kapłański nie maluje powierzchni twarzy, lecz „oblicze”. Co wyrażają uzewnętrznione oblicza? Najkrócej można by odpowiedzieć: duchowość portretowanych ludzi, stany psychoduchowe, a nie tylko chwilowe nastroje psychiczne. Dawni mistrzowie malarstwa i rzeźby potrafili dostrzec i uwiecznić zharmonizowaną Jednię Natury człowieka, ukazać oblicze pełne rysów majestatu, dobroci, tajemniczości, jakiegoś osobliwego piękna starości, połączonego z nieprzeniknioną mistyczną świętością spojrzenia. Potrafi to Jerzy Kapłański – Marianna Bocian.
Nieskrępowany jakimikolwiek konwenansami ani nakazami mody salonów malarskich tworzy tak, jak nakazuje mu wewnętrzny imperatyw. Próbuje różnych tematów, podporządkowuje im różne techniki, środki formalne. (...) Prawie monumentalnych rozmiarów blejtram też należy poczytać za rodzaj odwagi twórczej i dynamicznej osobowości. (...) odkrywa i opisuje urodę przedmiotów powszechnie spotykanych, przedmiotów zwykłych, powszechnych i banalnych – nobilituje je, nadaje im blasku - niemal personifikuje je. Są to portrety martwych natur – Stanisław Pasternak
