Kucharski Janusz
Janusz Kucharski, profesor sztuk plastycznych, artysta rzeźbiarz, urodzony w 1946 roku we Wrocławiu. Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (1964-1972). Dyplom z rzeźby w pracowniach doc. Borysa Michałowskiego i doc. Jerzego Boronia. Profesor Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu.
Praca w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych oraz Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu.(1971-2016). Prodziekan (1999-2002 i 2002-2005) na Wydziale Malarstwa i Rzeźby oraz Kierownik Katedry Technik Rzeźbiarskich (2010-2012), następnie Katedry Rzeźby i Działań Przestrzennych (2012-2016) na Wydziale Malarstwa i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. W Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, na kierunku rzeźba prowadził Pracownię Dyplomującą z rzeźby dla studentów II-V roku studiów oraz Pracownię Technik Rzeźbiarskich – Metal dla studentów II roku.
Zajmuje się twórczością rzeźbiarską w szerokim pojęciu jej formy wypowiedzi. W sferze zainteresowań leżą obszary, które wiążą się szeroko z pojęciem rzeźby i przestrzeni. Realizacje w kraju i za granicą (Austria, Niemcy). Pomniki, realizacje rzeźbiarskie w przestrzeni publicznej w Polsce, m.in.: Legnica, Wrocław, Wałbrzych, Rawicz, Złotoryja.
Było żywe, z cyklu Pamiętajcie o ogrodach, 1991, stal chromoniklowa, wys. 66 cm
Ero-do-tyk, 1997, sjenit impala, mosiądz, 33×22×17 cm
Ptak, 1994, sjenit, mosiądz, wys. 45 cm
Trójca, 1993, miedź, czerwony piaskowiec, 70×30×30 cm
Garderoba Mobiusa, 2008, mosiądz, wieszak Ikea, 90×50×180 cm
Green of the future, 2010, blacha stalowa, pręt, wierzba mandżurska, wys. 111 cm
Małe i większe, 1994, marmur Sławniowice, wys. 40 cm
Narodziny Ikara, mosiądz, marmur Złote Sławniowice, wys. 90 cm
Artysta o swojej twórczości
W sferze moich zainteresowań leżą obszary, które wiążą się szeroko z pojęciem rzeźby i przestrzeni. Pracuję w różnych materiałach – materiał jest dla mnie środkiem wyrazu wybranym dla zapisu konkretnej idei, nawet jak sam nasunie pewne koncepcje rozwiązań. Często dla uzyskania ciekawego efektu zestawiam różne materiały (np. kamień i metal itp.), ale nie unikam użycia tylko jednego materiału (brąz, kamień). Znajduję ogromne zadowolenie w rozwiązywaniu gry mas, kontrastów, kierunków itp. w dyscyplinie budowania formy, dociekliwości, poszukiwaniu piękna – w grze tymi środkami.
Punktem wyjścia dla wielu moich prac rzeźbiarskich są różne zauroczenia, na które składa się pamięć kulturowa (mity, legendy). To uruchamia czas na kształtowanie. W momencie kształtowania zostają ślady pamięci, ikonograficzne – przeżywam, przetwarzam przez wyobraźnię, kształt. Zostają ślady tego procesu (struktury, dodanie metalu do kamienia). Zaczyna działać logika formy i potem powrót – to tytuł pracy. Tytuł jest śladem procesu, odwołania się do inspiracji, ale nie jest wiążący formalnie
Rzeźby staram się budować logicznie, prawie z matematyczną precyzją – są one jakby architektoniczne, klarowne. Ta uzyskana przejrzystość kompozycji potęguje czystość organizacji przestrzeni. Forma rzeźbiarska poddana głębokiej syntezie w sposób lapidarny nadaje nowe wartości elementom, które zostały wytworzone z innym przeznaczeniem. Użyty przedmiot tworzy nową jakość, nadaje mu nowe wartości intelektualne.
W swoich pracach posługuję się elementami łuku, koła, kuli, płaszczyznami przecinającymi te formy. Często używam pionów, jako elementu porządkującego. Z tych elementów tworzę kompozycje, wybierając dla nich uprzywilejowane sytuacje – z wielkiej ilości relacji przestrzennych, jakie daje możliwość zetknięcia się np. kuli z otaczającą przestrzenią – Janusz Kucharski
Kontakt
januszkucharski@op.pl, tel. +48 601 671 806
